Σκιές....

Σκιές....
Είναι οι σκιές μου.
Σιμώνουν το σώμα μου
και μουδιάζουν την ψυχή μου
Απλώνονται μαύρες κι αράχνινες,
χωρίς έλεος γύρω μου.
Σαν το τέλος του γκρεμού.
Χωρίς μπροστά, δίχως πίσω...
Κι εγώ δεν έχω φτερά να πετάξω.

Πόσο την φοβάμαι αυτή την μαύρη σκιά
που παριστάνει το σώμα μου...
Που ορίζει την ύπαρξη την ζωή μου,
αλλά δεν κρατά στην αγκαλιά της
την ψυχή μου!

Το φιλί

Το φιλί

Μου έδωσες ένα φιλί το Σάββατο
και σε καλωσόρισα.
Σ΄ αγάπησα την Κυριακή
και παρέδωσα την ψυχή μου.
Σε μίσησα την Δευτέρα
και ορκίστηκα στην ζωή μου
Μακριά από σένα,
μακριά από τον θάνατο του μυαλού μου!!!

Είσαι το δικό μου σακκί
με τις σάπιες πατάτες...

13 Μαρτίου 1994

...Τo Τέλος...

Τo Τέλος

Ήρθε το τέλος.
Το ξέρω το αισθάνομαι,
Έχει μυρωδιά, υπόσταση, διάσταση.
--------------------------
Ξανά το ίδιο πρόβλημα
Εσύ υπάρχεις, εγώ παρευρίσκομαι...
Εσύ δικαιούσαι, εγώ ακολουθώ...
Εσύ αποφασίζεις, εγώ αποδέχομαι...
Εσύ έχεις, εγώ ονειρεύομαι...
Εσύ μιλάς, εγώ ακούω...
Εσύ κραυγάζεις, εγώ σιωπώ...
Εσύ ζεις, εγώ πεθαίνω!!

Ε όχι φτάνει πια!!
Σκάσε πια!!!
Χέσε μας πια!!!
-----------------
Το κέντρο της γής ο ... αφαλός σου;
Σώπα !!!!!!
Το κέντρο του Σύμπαντος εσύ;
Σώπα !!!!!

Το κέντρο της ζωής σου,
ο τάφος της ψυχής μου ;
Άει στο γερο-Διάολο!!!!

Το Τέλος καμιά φορά, είναι λευτεριά!!!

Άρρωστες πατάτες

Το μυαλό μου κολυμπά
σ΄ ένα σακκί πατάτες.
Τις ψάχνει μια - μια,
μη και είναι κάποια άρρωστη.

Εάν μια πατάτα, μια μόνο,
είναι άρρωστη
σιγά-σιγά
θα αρρωστήσουν όλες οι πατάτες...

Ήσουν ποτέ σε μέρος
που υπάρχει μια έστω ,
έστω μια, άρρωστη πατάτα;
Μυρωδιά θανάτου...
Άρρωστες πατάτες.
Σε ξεγελούν πως είναι υγιείς
και ψάχνοντάς τες,
τα χέρια γεμίζουν με χυμό θανάτου...

Τις μισώ τις άρρωστες πατάτες!

Πως θα σώσω το μυαλό μου,
που τρύπωσε σ΄ ένα σακκί πατάτες;
Είναι οι πατάτες άρρωστες,
είναι οι πατάτες γερές;
Ω Θεέ μου μυρίζω
μια άρρωστη πατάτα!
Ω θεέ μου μυρίζω τον
θάνατο του μυαλού μου!!!

10 Μαρτίου 1994

Η Κούλα και η Μαρίκα

Η Κούλα και η Μαρίκα

Είμαι μια Κούλα με ούλα...
Φωνάζει ο Παπαγάλος
«Πούλα Κούλα»,
«Λούκι το πράμα»

-Πού είσαι Κούλα;
-Μαρίκα για πού;
Τσοβόλας και όλας καθόλας
Πονάει το μυαλό μου γιατί
-Άει στο Διάολο Κούλα!!!

Κουλάρω, γκαρίζω και σκέπτομαι
Άντε χάσου μαρί,
Μαρίκα γιατί χοντραίνεις και τρως;
Ταραμάς και χαλβάς αχταρμάς
Τί στομάχι πατσάς!!!
Αι στο διάολο Μαρίκα!
Φτύστα λοιπόν!

-
-Θα κάνω μετό να σε βλέπω,
θα σκάσεις ρε συ.

-Μή φτύνεις μωρή,
θα σε φτύσω και γω.
Στον καθρέφτη σου είσαι μπροστά!

Αχ μαρί Κούλα,
Μαρίκα
τί κι αν τον έσπασες τον καθρέπτη;
Σκατά

Μέρες και νύχτες της ζωής...

Οι μέρες της ζωής μας πώς περνούν,
οι νύχτες μας οι άδειες, δες πώς φεύγουν...

Νεράκι λες και είναι μιας βροχής,

που οι χούφτες μας ανέλπιδα μαζεύουν

****

Της μνήμης μου χιλιάδες τα ντουλάπια

γεμάτα με συρτάρια και κουτιά

με λόγια με σκηνές και με σημάδια

που τα 'σμπρωξα και τα 'κρυψα καλά.

****

Ειναι στιγμές που κλαίω, όταν θυμάμαι

και άλλες που θυμώνω σιωπηλά

φορές που ουρλιάζω και τα σπάω,

που νοιώθω την οργή , σαν την φωτιά!

Να χάνεται να αναβει και να λειώνει

το άσπρο το κερί που με μετρά.

*****

Κοιτάω τους ανθρώπους που περνάνε

Ατέλειωτοι, ανόμοιοι,πολλοί...

Να νοιώθουν την ζωή τους να ΄ναι Χρόνος

και όχι μια αδιάφορη, αναίτια στιγμή!

****

Της Πύρας πεταμένα λιθαράκια,

του Δευκαλίωνα μακρύτερες ριψιές...

Γεννιούνται και πεθαίνουν, βοτσαλάκια

ή βράχοι μες΄ σε γκρίζες αμμουδιές.

Το Σιδερένιο κάγκελο...

το Σιδερένιο κάγγελο που βλέπουμε μπροστά μας

για δες΄το πιό καλά!

Απέναντι που είμαστε, εκείνο μας χωρίζει.

Ποιόν απ΄ τους δυό μας άραγε δεσμώτη να κρατά;

Ειναι αυτή η Σιδεριά που φκιάνει τα δεσμά;

Η να΄ν τα τοίχια πίσω της , ζερβά η δεξιά;

Κι ας είναι μακριά;

Όσο κι αν δεν τα βλέπουμε, μπορεί και να υπάρχουν.

Αυτά κι όχι τα κάγκελα, ορίζουν τα κελιά,

μιας φυλακής απέραντης...

γι αυτό ας μη χαιρόμαστε κι οι δυο!!!

Χαιρέκακοι ή λυπημένοι ο ένας για τον άλλον!

*****

...τη Σιδεριά που βλέπεις και σ΄ άλλους την μετράς,

σα φύλακας άν στέκεσαι

και ξέγνοιαστος, ελεύθερος πως είσαι, αν νογάς,

για κοίτα πιο καλά!

...τη Σιδεριά που βλέπω και σ΄ άλλους την μετρώ,

σα φύλακας αν στέκομαι

και ξέγνοιαστος, ελεύθερος πως είμαι, αν θαρρώ,

λιγακι, λιγάκι πιο καλά ας δώ!