Η Μήδεια εντός μου...

Στο λαιμό μου νοιώθω τον κόμπο.
Κατεβαίνει και ανεβαίνει σαν έμβολο.
Δεν καταπίνω το σάλιο μου,
καταπίνω την ψυχή μου.
Τα χέρια μου μάτωσαν το κορμάκι τους.
Ο φόβος στα μάτια τους
ξεσκίζουν την καρδιά μου!

Η Μήδεια ψιθυρίζει στ΄ αυτί μου...
«Έτσι άρχισα και ‘γω...»
Το ματωμένο μαχαίρι στο χέρι της
με μαγνητίζει...

Σηκώνω το χέρι μου να το χαϊδέψω.
Τραβιέται μακριά μου
με τα μάτια γεμάτα φόβο
«Δεν θα σε χτυπήσω μωρό μου.
Σ΄ αγαπάω...»
Μ΄ εμπιστεύεται και κουρνιάζει
σαν περιστεράκι στην αγκαλιά μου...

Η Μήδεια μου σφυρίζει στ΄ αυτί ...
«Το ίδιο έκανα κι εγώ...»
Το ματωμένο μαχαίρι στο χέρι της
με μαγνητίζει...

Το ξανασφίγγω στην αγκαλιά μου.
Φιλώ τα χρυσά του μαλάκια.
Μ΄ αγκαλιάζει και τ΄ άλλο μου αγόρι..
Ο δικός μου Ιάσωνας μόλις μπήκε
και μας κοιτάζει.

Η Μήδεια μου ξανασφυρίζει στ΄ αυτί...
«Νάτος ήρθε!!. Μύρισέ τον, άγγιξέ τον,
Είναι γεμάτος οσμές και ανάσες,
βρωμισμένος και θαλερρός...»
Το ματωμένο μαχαίρι στο χέρι της
με μαγνητίζει....

Σφίγγω στην αγκαλιά μου τα παιδιά μου.
«Θα το έκανες
αν δεν υπήρχε ο Ιάσωνας;»,
την ρωτάω για πρώτη φορά,
κοιτώντας την στα μάτια.
Σκοτεινιάζει η ματιά της ...
«Όχι...»

Το ματωμένο μαχαίρι
πέφτει από τα χέρια της.
Το ματωμένο μαχαίρι
δεν είναι πια ο ορίζοντάς μου.
«Όχι, δεν είμαι εσύ, Μήδεια!!!

Όχι δεν θα γίνω άλλη μια σου εικόνα...
Στο σήμερα...
***
Ο Ιάσωνας, δεν θα με νικήσει!!
Εγώ θα σκότωνα τον Ιάσωνα!!!
****