Το περιστέρι

Τσιμπούσε την ψίχα του ψωμιού,
αδιάφορα,
μετρώντας τα βήματά του...

Και τις κινήσεις του...

Τίναξε τα φτερά του δυνατά,
ανασηκώθηκε ίσα να πέσει λες,
ίσα να φύγει,

...άπλωσε τις φτερούγες του
τόσο που φάνταξε μεγάλο,
με κοίταξε στα μάτια,

εκεί απέναντί μου,
ορθό στον αέρα

σαν μαριονέττα δίχως σχοινιά,

μαγικό και κοντινό,
πνεύμα ορατό
και μετά πέταξε.

Μακριά, πολύ μακριά..